بر بینی شب انگشت چه کسی است

که حتی

زنجره ها خاموش اند!

م.بهمنی

تمام می شوم از نو

تمام

مثل خالیِ خیال و خواب

مثل وقتی که گم شدم

مثل وقتی که گم شدی

مثل وقتی که گم شدیم!

یادت هست؟!

دست هایت بوی باران می داد و چشمانت عطر زندگی را در سرم پر می کرد

هر بار به آسمان دو چشمت نگاه می کردم

تنها تصویر کوچک خود را می دیدم

که میان چشمه ای زلال

شناور بود

و من غرق شدم

فرو رفتم

باز هم خودم را فراموش کردم و دل باختم!

بی آنکه باور کنم تو هم آنی نبودی که شناختم! بزرگ مردِ کوچک!

اگربعد از این ببینمت نخواهم شناخت

از یاد برده ام تو را

آنگونه که از خاطرَت محو و خاکستری شدم

میان انبوه سایه های رنگارنگ اطرافت

رگارنگ آری،

آخر سایه های دور وبرِ تو

مثل خودت چند رنگ اند

هزار بار تو را سپاس

برای آنچه که مرا آموختی

برای آنکه دانستم

سایۀ من یک رنگ بیشتر نیست

غریب و ساده

خاکستری و محو

 مثل حضور سادۀ ابری که پر از احساس باریدن است

و تو کویر بودی

بی آنکه تاب مرا داشته باشی

از حرارت این خواهش سوختی و سوختی ومی دانم تا همیشه می سوزی

هرگز هرگز هرگز نخواهمت بخشید

برای آنکه دل خود ومرا

به بازی گرفتی"بزرگ مردِ کوچک"!!!!